Erhun's Story
Erhun (27) studeerde Communicatie en Media Design omdat hij gameontwikkelaar wilde worden, maar realiseerde zich later dat het interessanter was om zich meer op de creatieve kant te richten en direct resultaat te zien. Daarom ging hij aan de slag als webdesigner en strategy expert. Nu heeft hij zijn eigen bedrijf.
Erhun heeft cerebrale parese en zijn passie is judo in zijn vrije tijd. Hij begon toen hij 7 jaar oud was. Toen hij nog een klein kind was, zocht zijn moeder naar sportclubs waar hij lid van kon worden, maar die wezen hem allemaal af vanwege zijn handicap. Ze wilden geen rekening met hem houden en dachten dat het extra moeite zou kosten, maar ze wisten ook niet wat er nodig was en vroegen nooit wat er moest gebeuren. Toen zijn moeder contact opnam met zijn huidige judoleraar, was hij de eerste die zei dat hij heel blij was dat Erhun lid wilde worden en dat zijn handicap geen probleem zou zijn, omdat ze dit onderling konden regelen. Toen ze dat hoorde, moest ze huilen.
​
Helaas is de afwijzing die hij door de sportclubs heeft ondervonden een veel voorkomende houding van dergelijke instellingen waar men simpelweg niet weet wat men met kinderen of jongeren met verschillen/beperkingen aan moet, maar ook niet eens wil proberen.
Erhun’s grootste steun in het leven is altijd zijn moeder geweest. Al sinds hij klein was, had zijn moeder hem verteld dat zijn capaciteiten liggen in wat hij zelf denkt te kunnen. Ze stuurde hem naar een gewone openbare school, in plaats van naar een school die gespecialiseerd was in kinderen met een beperking. Toen hij jong was, hadden de artsen gezegd dat hij nooit zou kunnen lopen en de rest van zijn leven in een rolstoel zou moeten zitten. Zijn moeder geloofde daar niet in. Ze spoorde hem aan om zijn benen te versterken en liet hem vanaf jonge leeftijd oefenen met lopen.
Nu kan hij lopen met behulp van een rollator en kan hij autorijden. Zijn moeder heeft zijn handicap nooit als een probleem gezien en dat is ook zo bij hem beklijfd. Dit had niet alleen invloed op zijn zelfvertrouwen en zelfrespect toen hij opgroeide, maar ook op hoe hij zichzelf vandaag de dag ziet en identificeert. Toen hij jong was, waren er pestkoppen op school, maar hij liet zich daar niet door van de wijs brengen. Hij zag en ziet zijn handicap niet als een beperking, maar als een verschil, en wat andere mensen zeggen of denken heeft geen invloed op hoe hij zichzelf ziet en op alles wat hij kan doen en bereiken.
In deze samenleving geldt een norm waaraan iedereen moet voldoen, ongeacht je achtergrond of handicap, en dat kan een grote invloed hebben op het zelfbeeld en zelfvertrouwen van mensen. Daarom voelen zoveel mensen met een beperking zich misschien ontoereikend, omdat er maar één norm is en als ze daar niet aan voldoen, geeft dat een bepaalde boodschap af. Nederland is nog steeds vrij vooruitstrevend in vergelijking met veel andere landen, maar er is nog een lange weg te gaan om een land te worden dat mensen met een beperking echt serieus neemt en rekening met hen houdt.
​
© Photografie door Eliza-Sophie Sekrève
