Jun Jun's Story
Jun Jun Liang (梁慧君) (25) is een bubbly en veerkrachtige Nederlands-Chinese actrice bij wie vorig jaar een gegeneraliseerde angststoornis werd vastgesteld. Ze is ambitieus in haar werk en begon op haar vijftiende met acteren; ze maakte haar debuut in de film Ghost. Sindsdien heeft ze hoofdrollen gespeeld in verschillende projecten, waaronder Van God Los, A Little Less Ordinary en Reclaiming Dragons. Met haar werk hoopt ze bij te dragen aan de diversiteit binnen het Nederlandse filmlandschap.
Een gegeneraliseerde angststoornis beïnvloedt veel aspecten van haar dagelijks leven. Een van de grootste obstakels is dat ze het moeilijk vindt om tot rust te komen, omdat het vaak voelt alsof haar brein overuren maakt en altijd op volle capaciteit draait. Ze schreef het volgende stuk over haar gegeneraliseerde angststoornis:
Meer dan zeven jaar liep ik rond met klachten als piekeren, extreme vermoeidheid, stemmingswisselingen en somberheid. Lange tijd dacht ik dat er iets mis met mij was als persoon, want op papier leek alles goed te gaan: ik studeerde aan de universiteit, had lieve vrienden en een familie die van me hield. Volgens mijn ouders zou ik gelukkig moeten zijn, want zij hadden een goed leven voor me opgebouwd door alles achter te laten in China. Dat gaf me alleen maar schuldgevoel: waarom kon ik niet gewoon gelukkig zijn met het leven waarvoor zij zoveel hadden opgeofferd?
Ongeveer een jaar geleden ontmoette ik mijn psycholoog, die mij met zachtheid en empathie uitlegde dat wat ik voelde echt was en dat ik mij daar niet schuldig over hoefde te voelen. Ik leerde over zelfacceptatie en dat mijn klachten begrijpelijk waren, omdat ik was opgegroeid in een gezin met geweld. Elk kind in zo’n situatie zou wel een vorm van mentale uitdaging ontwikkelen. In mijn geval was dat een gegeneraliseerde angststoornis. Ik voelde me echt gezien en gehoord.
Mijn ouders hadden in het begin moeite om mijn diagnose te begrijpen. Hun eerste reactie was: “Maar waar ben je dan bang voor? Alles gaat toch goed?” Ik was high-functioning: ik hielp in hun restaurant, haalde mijn universitaire diploma’s, maar wat ik niet kon, was mezelf empathie geven en mijn gevoelens op een gezonde manier uiten.
Door culturele verschillen, taboes rond mentale gezondheid en generationeel trauma blijf ik het lastig vinden om hierover te praten met mijn familie. Ik leer nog steeds omgaan met deze uitdagingen, maar ik voel me krachtig en sterk over wie ik ben.
Mensen denken vaak dat als je het niet direct kunt zien, dat het er niet is. Maar dat is niet zo. In een ideale wereld zou iedereen elkaars perspectief proberen te begrijpen met empathie. Een empathische en liefdevolle reactie doet meer dan sommigen denken.
© Photografie door Eliza-Sophie Sekrève
