Marnix's Story
Marnix (31) heeft een master in scheikunde en werkte na zijn afstuderen als technisch onderwijs assistent. Nu is hij actief bij verschillende vrijwilligersorganisaties. Hij is geboren met albinisme en heeft ongeveer 10-15% zicht. Hij volgde het grootste deel van zijn studie door naar de docenten te luisteren, omdat hij niet echt op het schoolbord kon kijken.
Omdat hij opgroeide met een beperking moest hij zichzelf echt pushen om aan de norm te voldoen, bijvoorbeeld op het gebied van zijn studie. Zelfs tijdens zijn postdoctorale studie en toen hij werkte, had hij het gevoel dat de maatschappij hem altijd vertelde dat hij zich altijd voor de volle 100% moest inzetten. Mensen accepteerden nooit dat de 50% of 80% die hij op een dag gaf, eigenlijk zijn 100% was. Om aan die verwachting te blijven voldoen, dwong hij zichzelf altijd om meer te doen en harder te werken, wat leidde tot een burn-out. Hij had te lang geprobeerd de realiteit te verbergen. Voldoen aan de maatschappelijke verwachtingen was niet oké voor hem en misschien ook niet voor iemand anders. Een fulltime baan zou geen goede oplossing zijn. Hij doet nu veel vrijwilligerswerk, waardoor hij een routine heeft en zich nuttig voelt. Op maandag serveert hij koffie en thee voor ouderen.
Hij komt ook wekelijks bij Wool for Warmth, waar hij mutsen haakt voor daklozen. Daarnaast geeft hij lezingen en workshops over genderdiversiteit en inclusie aan middelbare scholieren.
Marnix zou willen dat mensen het verschil zouden zien tussen volledig gehandicapt zijn en volledig ‘valide’ zijn - mensen verwachten ofwel dat je niet kunt functioneren, ofwel dat je functioneert zoals ieder ander mens. Hij was opgevoed met het idee dat hij moest proberen zo normaal mogelijk te zijn, dus verborg hij zowel zijn lichamelijke als mentale beperkingen zodanig dat mensen vaak vergaten hoe gehandicapt hij eigenlijk was en niet zagen met welke uitdagingen hij dagelijks te maken had. Het zou hebben geholpen als hij gewoon zichzelf had kunnen zijn. Als kind werd hij voortdurend in het hokje van ‘gehandicapt’ geduwd, tot het punt waarop hij niet anders kon dan in opstand komen en zich ‘normaal’ gedragen. Hij zou veel meer acceptatie voor zijn eigen beperkingen hebben ontwikkeld als hij gewoon in een veilige omgeving had kunnen ontdekken wie hij zelf was.
Diep van binnen, en hoewel het nog steeds een worsteling is, weet Marnix dat hij veel goede dingen doet, bijvoorbeeld op de plaatsen waar hij als vrijwilliger werkt. Marnix heeft altijd al een voorbeeld willen zijn voor andere mensen met een beperking en hen willen vertellen dat ze veel meer kunnen dan mensen hen vertellen, maar hij weet nu ook dat het feit dat je iets kunt, niet betekent dat je het ook moet doen. Je bent al de beste versie van jezelf.
Inclusie betekent dat iedereen deel uitmaakt van elk systeem, zonder vragen te stellen. Er is plaats voor iedereen en niemand zou zich ooit ‘de vreemde eend in de bijt’ moeten voelen.
​
© Photografie door Rosella Fennis
